Termin „bulimia” wprowadził Galen, a pochodzi on od greckich słów: „bous” oraz „limos”, co oznacza „byczy głód”. Bulimia diagnozowana jest przeważnie u nastolatek oraz młodych kobiet. Początek choroby występuje przeważnie później niż u chorych na anoreksję, czyli około 18. – 24. roku życia. Jak wygląda leczenie bulimii?
Diagnoza bulimii
Do kryteriów diagnostycznych bulimii zalicza się;
- powtarzające się napady gwałtownego objadania się, czyli bardzo szybkie spożywanie dużych ilości jedzenia, co odbywa się przy stracie kontroli nad ilością spożywanego pokarmu, a także nad jego kalorycznością;
- stosowanie nieprawidłowych zachowań kompensacyjnych, co ma na celu przeciwdziałać przyrostowi masy ciała. Do tych działań zalicza się: prowokowanie wymiotów, zażywanie leków przeczyszczających, leków moczopędnych, lewatyw, restrykcyjnej diety, ale też intensywnych ćwiczeń fizycznych;
- zawężona samoocena, która skupia się tylko na sylwetce oraz masie ciała.
Zgodnie z zaleceniami Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychiatrycznego bulimię można stwierdzić u danej osoby, jeżeli ataki przejadania się występują przynajmniej dwa razy w tygodniu przez 3 miesiące. Do tego mogą pojawiać się również specyficzne i dysfunkcyjne zachowania oraz myśli.
Poza tym można wyróżnić dwa typy bulimii:
- typ przeczyszczający – występuje wtedy, gdy osoba z bulimią po ataku nadmiernego przejadania się, wywołuje wymioty, a także zażywa środki przeczyszczające oraz leki moczopędne;
- typ nieprzeczyszczający – występuje wtedy, gdy osoba z bulimią kompensuje ataki objadania się poprzez podejmowanie różnego rodzaju ścisłych diet i głodówek.
Leczenie bulimii
Sposób leczenia bulimii uzależniony jest od stanu zaawansowania choroby. Czasami wystarczy tylko leczenie ambulatoryjne, ale można je zastosować tylko wtedy, gdy pacjent, który jest pod opieką psychiatry, psychoterapeuty oraz dietetyka, osiąga sukcesy w leczeniu. Natomiast leczenie stacjonarne stosuje się wobec pacjentów, którzy korzystają z leczenia ambulatoryjnego, ale nie widzą żadnych efektów. Im szybciej podejmie się leczenie stacjonarne, to będzie ono krótsze, ale też bardziej skuteczne.
W leczeniu bulimii należy zastosować odpowiednie metody terapeutyczne, które uzależnione są od stanu zaawansowania choroby, a może to być psychoterapia, terapia żywieniowa, ale też czasami może być konieczne leczenie farmakologiczne.
W przypadku leczenia bulimii powinna być zastosowana psychoterapia, która musi się odbywać na wielu różnych płaszczyznach, a także powinna obejmować psychoterapię integratywną oraz Terapię Obrazu Ciała.
Poza psychoterapią istotne znaczenie ma psychoedukacja, gdzie osoba chora będzie mogła nauczyć się zasad zdrowego odżywiania, ale też będzie mogła wypracować prawidłowe nawyki żywieniowe. W bulimii bardzo ważne znaczenie ma zmiana sposobu myślenia o jedzeniu, a także zmiana postrzegania własnego ciała.
Osoby z bulimią mają bardzo zaburzony obraz własnego ciała, ale też negatywnie postrzegają elementy swojego ciała. Dlatego warto również zastosować Terapię Obrazu Ciała (Body Imaga), dzięki które osoby z bulimią będą mogły wypracować rzeczywisty sposób postrzegania własnej sylwetki.
W psychoterapii ważne znaczenie ma współdziałanie społeczne z innymi osobami chorymi na bulimię, a pacjent ma z nimi do leczenia w stacjonarnym trybie leczenia. Dzięki temu osoby z bulimią mogą okazywać sobie duże wsparcie, ale też zrozumieć i nauczyć się dystansu do swoich objawów.
Całościowe podejście terapeutyczne do bulimii dotyczy również zajęć arteterapeutycznych, gdzie chory będzie mógł wyrażać swoje emocje, odczucia, nastroje za pomocą sztukę. Bardzo często jest tak, że osoby z bulimią na zajęciach z arteterapii przedstawiają swoją chorobę, co zazwyczaj robią nieświadomie, a to z kolei jest już podłoże do rozwoju dalszej terapii. Dzięki rysunkom, muzyce oraz tańcowi mogą łatwiej wyrażać swoje emocje, ale też zrozumieć objawy swojej choroby.
Natomiast terapia żywieniowa dotyczy indywidualnego dostosowywania kaloryczności oraz rodzaju diety, ale w zależności od stanu somatycznego osoby chorej, a także od zaawansowania choroby. Poza indywidualnym dobraniem diety, ważne znaczenie ma również wspólne spożywanie posiłków, co pozwala choremu na wypracowanie zdrowych nawyków żywieniowych.
